Home / Alamat Kung Bakit Mapait ang Ampalaya
Alamat Kung Bakit Mapait ang Ampalaya
Alamat Kung Bakit Mapait ang Ampalaya
Noong unang panahon, sa isang masaganang bayan sa gitna ng kabundukan, matatagpuan ang isang mahiwagang hardin ng mga gulay. Sa harding ito naninirahan ang mga gulay na may kanya-kanyang katangian—ang kalabasa na laging masaya, ang sitaw na mahaba ang pasensya, ang talong na tahimik at matalino, at ang kamatis na mabait at mapagbigay. Lahat sila ay namumuhay nang payapa at nagtutulungan upang mapanatiling maganda ang kanilang tahanan.
Ngunit may isang bagong gulay na dumating sa hardin—si Ampalaya. Sa unang tingin, kakaiba ang kanyang itsura. Payat siya at may kulubot na balat, ngunit may malaking kumpiyansa sa sarili. Agad niyang ipinagmalaki ang kanyang sarili sa mga gulay. “Ako ang pinakamagaling at pinakamaganda sa inyong lahat!” sigaw ni Ampalaya. Nagtawanan ang ibang gulay ngunit hindi siya pinansin, iniisip nilang baka sa paglipas ng panahon ay magbabago rin siya.
Ngunit hindi nagbago si Ampalaya. Bagkus, naging mas mainggitin pa siya. Tuwing makikita niya ang makinis na balat ni Talong, ang kulay kahel na kutis ni Kalabasa, o ang pulang pisngi ni Kamatis, palihim siyang naiinggit. “Bakit sila may magagandang katangian at ako wala?” bulong niya sa sarili.
Isang gabi, habang ang lahat ng gulay ay mahimbing na natutulog, tahimik na gumapang si Ampalaya at kinuhanan ng katangian ang bawat isa. Kinuha niya ang kakinisan ni Talong, ang kulay ni Kamatis, ang tamis ni Kalabasa, at maging ang lambot ni Patola. Isa-isa niyang isinilid sa isang sisidlan ang mga ito at agad na ipinahid sa kanyang sarili.
Kinabukasan, laking gulat ng mga gulay nang makita nilang iba na ang itsura ni Ampalaya. Siya ay makinis, makulay, at tila mas masarap tingnan. Ipinagmalaki niya ito sa lahat, “Ngayon, sino na ang pinakamaganda?” sabay halakhak. Ngunit napansin ng mga gulay na may kulang sa kanya. Hindi siya naging masaya kahit nakuha na niya ang lahat.
Dumating ang diwata ng hardin at nagalit siya sa ginawa ni Ampalaya. “Hindi mo ba alam na ang tunay na kagandahan ay nanggagaling sa kalooban? Ang pagiging masaya at maganda ay hindi lamang sa anyo kundi sa kabutihang loob.” Hinipan ng diwata si Ampalaya at biglang bumalik ang lahat ng katangian sa tunay na may-ari.
Bilang parusa, isinumpa ng diwata si Ampalaya. “Dahil sa iyong kasakiman at pagkainggit, ikaw ay magiging gulay na may mapait na lasa. Ang kapaitan mo ay magsisilbing paalala sa lahat ng tao ng kahalagahan ng kabutihan at pagpapakumbaba.” Mula noon, kahit saan dalhin, kahit paano lutuin, si Ampalaya ay laging mapait.
Limang Aral mula sa Alamat ng Ampalaya
1. Ang tunay na kagandahan ay nagmumula sa loob.
Hindi mahalaga ang panlabas na anyo kung hindi naman maganda ang kalooban. Ang pagiging mabait, mapagpakumbaba, at tapat ay higit pa sa kahit anong pisikal na anyo.
2. Ang pagkainggit ay nagdudulot ng kapahamakan.
Sa halip na mainggit, dapat tayong matutong tanggapin at pahalagahan kung ano ang meron tayo. Ang inggit ay maaaring humantong sa masama at hindi magandang bunga.
3. Maging masaya sa tagumpay ng iba.
Imbes na magselos, matuto tayong matuwa kapag may maganda o mabuting nangyayari sa ating kapwa. Ang pagbibigay suporta sa iba ay nagpapalakas ng pagkakaibigan.
4. Hindi makukuha ang tunay na kaligayahan sa pandaraya.
Kahit na nakuha ni Ampalaya ang katangian ng ibang gulay, hindi pa rin siya naging masaya. Ang kaligayahan ay hindi nakukuha sa panlilinlang kundi sa pagiging totoo sa sarili.
5. Lahat ng maling gawain ay may kapalit na parusa.
Ang batas ng kalikasan at ng kabutihan ay laging umiiral. Ang panlalamang sa kapwa ay may kapalit na kaparusahan, tulad ng naging sumpa kay Ampalaya.
Wakas
Ang alamat ng Ampalaya ay hindi lamang kwentong pambata kundi isang salamin ng ating tunay na pagkatao. Sa bawat kagustuhan nating maging higit sa iba, dapat nating tanungin ang ating sarili kung ito ba ay para sa ikabubuti ng lahat o bunga ng inggit at kasakiman. Tulad ng ampalaya, ang kapaitan ng ating puso ay madaling makita, kaya’t sa halip na tayo’y maghangad ng hindi atin, matuto tayong yakapin ang ating pagkatao at magpakumbaba. Sa ganitong paraan, magiging mas makulay at mas masarap ang ating buhay—kahit pa tayo ay tila isang mapait na gulay.
Iba pang mga babasahin
Alamat Kung Bakit Mataas ang Langit
Ang Alamat Kung Bakit Maitim ang Uwak at Maputi ang Kalapati